Γράφει ο Σωτήρης, 17 ετών
Δεν ήξερα γιατί το έκανα στην αρχή αλλά ήθελα κάτι να αλλάξω κι έτσι ξεκίνησα να τρέχω.
Πριν τον ιό είχα το πρωί σχολείο, και μετά φροντιστήριο για το σχολείο, και μετά Αγγλικά 3 φορές τη βδομάδα και άλλες 2 Γερμανικά, και μετά φυσικά διάβασμα… Ε, κάπου εκεί, τελείωνε η όρεξή μου να κουνηθώ από τον καναπέ ή το κρεβάτι. Τέλος! Όλα αυτά ήταν αρκετά και με το παραπάνω.
Ώσπου μια μέρα ένας φίλος μου λέει: «Θα τρέξω τα 10χλμ στον μικρό Μαραθώνιο, έρχεσαι;». Που να έρθω; Να τρέξω; Γιατί να τρέξω;; Και το κινητό που θα το έχω;;
Δεν πήγα αλλά μου μπήκε η ιδέα. Έτσι αποφάσισα να πάω μαζί του σε μια προπόνηση του. Είναι σε μια ομάδα, όλοι στην ίδια ηλικία πάνω κάτω. Το γήπεδο τεράστιο, πολλές διαδρομές, αθλητικά παπούτσια και φύγαμε! 👟🥳
Δεν το πίστευα αλλά μετά τις 2 πρώτες φορές που έσερνα τα πόδια μου από τον πόνο (είχα να τρέξω από τα 8 που πήγαινα ποδόσφαιρο) όλα ήταν διαφορετικά.
Τώρα τρέχω και αδειάζει το μυαλό μου, σαν από μόνο του να κάνει reset. Για μία ώρα δεν υπάρχει σχολείο, μαθήματα, άγχος, προβλήματα ούτε καν σκέψεις. Όλα καλά.
Έμαθα τον σωστό τρόπο να τρέχω, τις αναπνοές, να μην κουράζομαι. Tώρα που δεν μπορώ να τρέχω με παρέα βάζω ακουστικά και τρέχω , εγώ και οι μουσικές μου. 🎧
Του χρόνου λέω να τρέξω κι εγώ στον μικρό Μαραθώνιο! 🏃♂️
Πηγή εικόνας: από τον ιστό (google images)