Απόσπασμα από το βιβλίο: “Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας” του Αλλαν Περσυ
“Ο πιο σίγουρος τρόπος διαφθοράς της νεολαίας είναι να τη διδάξεις να θαυμάζει περισσότερο εκείνους που έχουν την ίδια γνώμη με αυτήν παρά εκείνους που έχουν διαφορετική”
Η επιτυχία των αιρέσεων, των ποδοσφαιρικών συλλόγων και πολλών πολιτικών κομμάτων, αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος νιώθει βολικά μέσα σε μια κοινότητα όπου η σκέψη αποφασίζεται εκ των προτέρων.
Το σκέπτεσθαι είναι πάρα πολύ δύσκολη δουλειά, γι’ αυτό δε διδάσκεται στα σχολεία το πώς να σκέφτεται κανείς και η φιλοσοφία εξαφανίζεται ολοένα και περισσότερο από τα προγράμματα σπουδών.
Η λογική συνέπεια του να μη σκεφτόμαστε είναι να υιοθετούμε τις κατευθυντήριες γραμμές άλλων. Από τη μοναδική σκέψη της κάθε φυλής, οι ασύμφωνες γνώμες εκλαμβάνονται ως απειλητικό πεδίο, όταν μόνο όσοι βλέπουν τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι εμείς μπορούν να μας κοιτάξουν κατάματα.
Επιπλέον, το να συρρικνώνουμε το νοητικό μας σύμπαν σε μια μόνο οπτική γωνία μας κάνει να συγκρουόμαστε συνεχώς με αυτούς που διανύουν άλλους δρόμους, πράγμα που καταλήγει να είναι άλλη μια πηγή στρες.
Μια άσκηση για να αποτινάξουμε τη συνήθεια της μοναδικής σκέψης, θα ήταν κάθε τόσο να αγοράζουμε μια διαφορετική εφημερίδα από αυτήν που διαβάζουμε συνήθως, να ακούμε έναν ραδιοφωνικό σταθμό με διαφορετική πολιτική τάση ή να διαβάζουμε κάποιον συγγραφέα με τον οποίο δε συμφωνούμε.