ΑΝΩΝΥΜΟ
Χθες τηλεφώνησα στη γιαγιά. Έχω να τη δω τόοοσο καιρό, της μιλώ στο τηλέφωνο και πάντα μου λέει πόσο της λείπουμε και πως ποτέ δεν πίστευε πως θα συμβεί αυτό … (COVID19 κλπ).
Σκέφτεται λέει τον Άλκη (τον αδελφό μου), που διαβάζει για τις Πανελλήνιες, θα ήθελε να του ετοιμάζει πορτοκαλάδα και να μας φέρνει γλυκάκια με φρούτα όπως κάθε Άνοιξη.
Και τότε έπαιξα πιάνο στο ανοικτό ακουστικό! Και όσο οι νότες πλημμύριζαν το δωμάτιο γέμισα με εικόνες αγάπης και αναμνήσεις με τη γιαγιούλα μας στα Κυριακάτικα τραπέζια, τα γενέθλια, τα μεσημέρια του καλοκαιριού και τα απογεύματα που μας βοηθούσε στα μαθήματα του σχολείου.
Από το ακουστικό ακουγόταν πότε φωνές ενθουσιασμού και συγκίνησης, πότε ξεσπάσματα χαράς και χειροκροτήματα και ευχές που δίνουν οι μεγαλύτεροι.
Όταν έκλεισα το τηλέφωνο ένιωσα πως είχαμε συνδεθεί δυνατά, είχαμε ζήσει.