Γράφει η Mαργαρίτα Παπαϊωάννου 17 ετών
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δε μπορούμε να ζήσουμε, όχι μία, αλλά μισή μέρα χωρίς το κινητό.📱
Αν αυτό τυχόν πέσει και σπάσει, νιώθουμε μια απερίγραπτη πικρία και λύπη. Σα να έσπασε ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Πώς όμως ανεχόμαστε να ζούμε σε έναν κόσμο, όπου κάποιος υπάρχει μέσα από το προφίλ του στο instagram, στο facebook και φυσικά στο snapchat ;
Και βεβαίως όσο πιο συχνά επισκεπτόμενο είναι το προφίλ τόσο πιο σημαντικό νιώθει και το ίδιο το άτομο- εσύ, εμείς.
Και με την επικοινωνία; Τι γίνεται με εκείνες τις ωραίες στιγμές; Που πήγε εκείνη η αδρεναλίνη, η λαχτάρα και η αγωνία του να δεις κάποιον άνθρωπο ;
Πλέον θα μπούμε στο προφίλ του άλλου, νομίζοντας πως ερχόμαστε σε επαφή με αυτόν, μαλώνουμε μέσα από τα chats, στέλνοντας παράλληλα σε τρίτους τι συμβαίνει, γελάμε με πολλά “χαχαχαχαχαχαχα” , πιστεύοντας ότι διασκεδάζουμε με αυτόν τρόπο, μιλάμε πιο κοφτά και “ελκυστικά”, για να τραβήξουμε τη προσοχή.
Πιστεύουμε πως έτσι χαιρόμαστε, πως έτσι νιώθουμε, και ακόμη πως έτσι ζούμε…
Το να κρύβεσαι πίσω από την οθόνη μπορεί να είναι εύκολο. Ωστόσο τι είναι τελικά εκείνο που απομένει ή μάλλον εκείνο που χάνεται; Και μετά; Πόσο δύσκολο είναι μετά να ξεφύγεις από αυτή τη νέα πραγματικότητα, μια πραγματικότητα εικονική και ανούσια;
Αγάπα λοιπόν! Ονειρέψου, προσπάθησε, διεκδίκησε. Ζήσε!💪❤️✨