Σαν σήμερα πριν 48 χρόνια οι νέοι της χώρας μας εναντιώθηκαν στη χουντική εξουσία και έτσι με θάρρος, τόλμη και πολλές θυσίες κατάφεραν να διεκδικήσουν την ελευθερία. “Μέσα στο Πολυτεχνείο όλες τις μέρες που μείναμε είχαν οργανωθεί πράγματα, όπως ο ραδιοφωνικός σταθμός, το μαγειρείο, οι προκηρύξεις, οι βάρδιες γιατί κάναμε περιπολίες. Ήταν σαν κύτταρο αυτοδιαχειριζόμενο. Αυτό ήταν καταπληκτικό. Υπήρχε αυτή η συντροφικότητα που εάν δεν έχει ζήσει κάποιος τέτοια πράγματα, δεν την καταλαβαίνει σήμερα που είναι όλα σε επίπεδο ατομικισμού” , αναφέρει σε μαρτυρία της η δημοσιογράφος Αλκμήνη Ψιλοπούλου, που αγωνίστηκε εκείνη την αιματοβαμμένη βραδιά. Αυτό το πνεύμα συλλογικότητας, άλλωστε, ήταν που έφερε την ανατροπή της τότε κυβέρνησης και σηματοδότησε μια νέα περίοδο- μια περίοδο αλλαγής.
” Η παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου για μένα είναι η εγρήγορση. Το να είμαστε δηλαδή πάντοτε έτοιμοι να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, να παρακολουθούμε τα ιστορικά γεγονότα, να είμαστε ενήμεροι και ενεργοί σε αυτά.” υπογραμμίζει η Άντεια Φραντζή, πανεπιστημιακός και ποιήτρια, περιγράφοντας αυτά που έζησε η ίδια τον Νοέμβριο του ’73. Τα λόγια της αυτά βρίσκουν άμεση εφαρμογή στην εποχή που η δημοκρατία απειλείται από τον καταιγισμό ψευδών πληροφοριών και μας υπενθυμίζουν ότι ένας πολίτης οπλισμένος με κριτική ικανότητα και τόλμη μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, αλλά και να καθοδηγήσει τους υπόλοιπους συνανθρώπους του προς την αλήθεια.
Φωτορεπόρτερ: Βασίλης Καραγεώργου