Κείμενο και φωτογραφία Μελίνα, 18 ετών
Μου αρέσει πολύ το μετρό. Ναι, είναι υπόγειο και βρόμικο τις περισσότερες φορές – αλλά έχει μια μαγεία!
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους εκεί: την κοπέλα με τα πολλά σκουλαρίκια, τον κύριο με τα λεπτά σχεδόν ανύπαρκτα χείλη, το ζευγάρι που διακριτικά αγκαλιάζεται, σαν να μην θέλει να κινήσει υποψίες…
Και πιο δίπλα μία κυρία φωνάζει υστερικά στο τηλέφωνο, μια νεαρή με έντονα κίτρινο παλτό και καταγάλανα μάτια κοιτάζει το κενό, και ο διπλανός της φορά μεγάλα ακουστικά και κρατά ένα βιβλίο στο χέρι.
Όλοι πάνε κάπου. Όλοι έχουμε τελείως διαφορετικές ζωές. Και όμως έτυχε να είμαστε όλοι μαζί, την ιδία ώρα, στο ίδιο ακριβώς μέρος με έναν κοινό σκοπό: να φτάσουμε εκεί.
Μόνο που το «εκεί» του καθενός διαφέρει…
