Δεν θέλω μια αγάπη που θα καταλήξει σε έναν μουντό καναπέ, γεμάτο παράπονα και φωνές. Δεν θέλω να καταλήξει σε μια βαρετή, αναμενόμενη ζωή. Να έχουμε την ίδια καθημερινότητα, να μην νιώθουμε πια κοντά μαζί, όπως πρώτα. Να ξεχάσω πως κάποτε αυτός με έκανε να θέλω να σηκωθώ κάθε πρωί, να περάσω άλλη μια εβδομάδα μακριά του, για να τον δω το σαββατοκύριακο. Τα βράδια που περνούσαμε μαζί να αντικατασταθούν από ανιαρά απογεύματα και βλέμματα απέχθειας. Τα πιο τρελά μας βράδια να χαθούν στον χρόνο και να θυμίζουν απλά ένα μακρινό παρελθόν. Δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω με τίποτα αυτή η αγάπη να καταλήξει σε κυριακάτικα μουτρωμένα τραπέζια, σε βράδια μπροστά από μια τηλεόραση, σε τσακωμούς για τα παιδιά, τις δουλειές, τα χρήματα. Δεν θέλω να τη φθείρει η ρουτίνα, η ζωή. Θέλω να μείνει έτσι όπως είναι τώρα, για πάντα.
σκέψεις της Μ., 16 ετών