Είναι σαν να ανάβεις φωτιά. Θέλει υπομονή και επιμονή. Να τοποθετήσεις σωστά τα ξύλα μαζί με το προσάναμμα. Έπειτα, να αρχίσεις με την πρώτη φλόγα – να ανάψει το πρώτο ξυλαράκι. Δεν ξεκινά αμέσως … θέλει χρόνο. Και υστέρα παίρνουν και τα άλλα, σιγά- σιγά. Και να είσαι συνεχώς κοντά, παρατηρώντας και μαντεύοντας την επόμενη κίνηση της φλόγας, ώστε να την καθοδηγήσεις. Και ακόμα και όταν είναι έτοιμη να σβήσει, εσύ να τη φυσήξεις με τρόπο και να της βάλεις ένα ξυλαράκι για να συνεχίσει. Και μετά να ξαναφουντώσει. Να γίνει μεγάλη και το χρώμα της σαγηνευτικό. Και να αρχίσει να χαϊδεύει απαλά και τα άλλα ξύλα. Και τα ξύλα μαγεύονται από τη φλόγα. Τα στροβιλίσματα της, το χρώμα της, τη ζεστασιά της, το χάδι της, τα κάνει να την ποθούν. Και εκείνη τα ξεγελά και σιγά-σιγά τα καταστρέφει. Όμως αυτά δεν το ξέρουν. Μένουν μαζί της και χορεύουν, ώσπου να γίνουν ένα. Απολαμβάνουν την συντροφιά της, χωρίς να ξέρουν τι θα τους συμβεί. Και ξαφνικά, αρχίζουν να διαλύονται. Να γίνονται μικρά-μικρά κομματάκια, χωρίς χρώμα, που ο αέρας μπορεί να απομακρύνει με ένα του φύσημα. Είναι σαν να ανάβεις φωτιά, το να αγαπάς…
Ν.Π., 17 ετών