Φωτογραφία και κείμενο: Μελίνα, 17 ετών
Έβρεχε. Και δυνάμωνε η βροχή και μετά σταματούσε για λίγο.
Και εκεί που νόμιζες πως είχε τελειώσει, έριχνε ακόμη περισσότερες αστραπές και βροντές, σα να μας περιπαίζει… και ήταν ο ήχος του αέρα που παρέσυρε ότι βρισκόταν στο πέρασμά του, η μουσική υπόκρουση εκείνου του απογεύματος.
Εκείνη ωστόσο ένιωθε πιο ήρεμη από ποτέ. Έξω, ο κόσμος ήταν έτοιμος να χαλάσει, επικρατούσε το χάος, όμως πίσω από την προστασία του παραθύρου της είχε την πιο γαλήνια έκφραση… Μέσα στο δωμάτιο επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Τα αναμμένα κεριά έριχναν γύρω τους ελάχιστο φως και η ευωδιά τους ήταν απαλή και νοσταλγική. Τίποτε δεν κουνιόταν εκεί – μέσα στο δωμάτιό της.