Ο Πητ αύριο έχει γενέθλια. Όπως κάθε χρόνο είχε έρθει η ώρα να ζητήσει από τους γονείς του το πολυπόθητο δώρο του. Ο Πητ αυτή τη φορά δε ζήτησε κάτι χειροπιαστό. Είπε στους γονείς του ότι αγαπάει το σπίτι του και ότι δε θέλει να το χάσει. Αυτοί τότε γέλασαν καθησυχάζοντάς τον. “Δεν πρόκειται να μετακομίσουμε Πητ” ,του είπαν.
Ο μικρός τότε αισθάνθηκε ένα μούδιασμα. Σάστισε όταν κατάλαβε ότι οι γονείς του δεν είχαν ιδέα για τι ακριβώς μιλούσε. Προσπάθησε να τους εξηγήσει. Τους είπε ότι δεν αντέχει να βλέπει το σπίτι του να καταρρέει και την οικογένειά του να υποφέρει.
Αναφερόταν στο πραγματικό του σπίτι, στο σπίτι όλων μας. Δεν ήθελε να χάσει ποτέ τον πλανήτη του, την γη. Δεν ήθελε να τον βλέπει να καίγεται. Δεν ήθελε να τον βλέπει να λιώνει από τη ζέστη και φυσικά δεν ήθελε να βλέπει τα αδέρφια του, τα ζώα, να ξεψυχούν. ΄
Έτσι, ζήτησε από τους γονείς του να πουν σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου, την ημέρα των γενεθλίων του, να σκύψουν και να μαζέψουν ένα σκουπίδι. Ζήτησε ένα δώρο αξίας ενός δευτερολέπτου, αλλά μεγάλης σημασίας. Ήξερε ότι έτσι θα βρισκόταν ένα βήμα πιο κοντά στο να σώσει το σπιτικό του. Οι γονείς του κοντοστάθηκαν και κοιτάχτηκαν ταυτόχρονα. “Είναι αδύνατο αυτό Πητ”, του εξήγησαν. Ο Πητ, τότε, απογοητευμένος με την αντίδραση του γονιών του, τους είπε:
-Τίποτα δεν είναι αδύνατο! Με ελπίδα και μεθοδική δουλειά όλα κατακτούνται. Αφού μπορώ εγώ να μαζέψω μία πλαστική σακούλα απ’ έξω, τότε μπορούν όλοι. Είναι κρίμα αυτός ο πλανήτης να πεθάνει από την τεμπελιά και την αδιαφορία των ανθρώπων. Είναι κρίμα και δεν θα το επιτρέψω! Δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για το σπίτι μου! Και φυσικά, η λέξη “αδύνατο” δεν αρμόζει σε αυτή την περίσταση. Πιστεύω ότι όλοι μαζί θα σώσουμε τη γη! Θα την σώσουμε, αρκεί να κάνουμε τη σκέψη πράξη και την αδιαφορία συμπόνια και ελπίδα.
Αύριο όλοι θα σκύψουμε και θα μαζέψουμε ένα σκουπίδι. Θα γίνουμε το παράδειγμα για όσους δεν νοιάζονται. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε το αδύνατο δυνατό!
Μαίρη Βιδάλη (μαθήτρια Β΄ Λυκείου)