17-11-2019. 3 νούμερα που άλλαξαν τη ζωή μου, τη ζωή όλων μας. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο στις 7:30 το πρωί, βλέποντας όλη την Αθήνα να γεμίζει σιγά-σιγά με ζωή. Αγκαλιάζοντας τους φίλους μου, που παρ’όλο που είχα να τους δω μια μέρα, μου έλειπαν όσο τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Προσπαθώντας να χωρέσω στο μετρό για να γυρίσω σπίτι μου μετά από μια παρασκευιάτικη βόλτα στην Αβάνα. Λέγοντας στην γιαγιά μου αθώα ψέματα : “Δεν θα προλάβω να έρθω γιαγιά, έχω διάβασμα” μόνο και μόνο για να κερδίσω παραπάνω στιγμές σε ένα άγνωστο για μένα εστιατόριο στην Γλυφάδα. Πλέον φαίνονται αδύνατα. Ειρωνικά μάλλον ή αστεία. Χθες είχα ξαπλώσει στο πάτωμα. Γύρω μου στοίβες από βιβλία και καμβάδες με μισοτελειωμένα έργα. Τα ακουστικά μου ήταν ο μόνος μου φίλος, η μουσική τους – η παρηγοριά μου. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ξεχάσω το άγχος του σχολείου, τους φίλους που έχω να δω μήνες και τις εμπειρίες που θα είχα καταφέρει να ζήσω. Την έξοδο σε ένα μικρό σινεμά με της γειτονιάς με την γιαγιά μου πριν από 2 μήνες θεωρούσα δεδομένη. “Μετακίνηση 6” το μόνο μήνυμα που είχα το κουράγιο να στείλω. Για μια στιγμή σκέφτηκα πόσο εγωίστρια είμαι. Πως “κάθε μέρα πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι” όπως μου θύμιζε πάντα η μητέρα μου. Ένιωσα ενοχή για την στεναχώρια μου, ένιωσα υπερβολική, πως δεν εκτιμώ αυτά που έχω. Άνοιξα την ευκλείδεια γεωμετρία και άρχισα να γράφω με ένα μπλε στυλό: ” Άσκηση Εμπέδωσης 3″. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα. Μπήκε η μαμά μου και ρώτησε με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη: “Πως είσαι αγάπη;” “Τέλεια μαμάκα! Εσύ;” απάντησα καθώς διακριτικά σκούπιζα το νωπό από δάκρυα μάγουλό μου…
Κείμενο: Ν., 15 ετών
Σχέδιο του Ευριπίδη Τσιολάκη, 15 ετών
Συμμετοχές από τον διαγωνισμό Hackathon 2021