Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, χαρίσματα θεϊκά,
ὁλανοιγμένα νοιώθω δυὸ μάτια μυστικά.
Δὲν τὰ φωτίζει ὁ ἥλιος ποὺ λάμπει γιὰ τὴ γῆ
καὶ παίρνουν φῶς ἀπ’ ἄλλη πιὸ καθαρὴ πηγή.
Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, ποὺ πάθη ταπεινὰ
δὲν ἔχουν τόπο, νοιώθω δυὸ μάτια φωτεινά.
Καὶ βλέπω τὰ κρυμμένα, τ’ ἀθώρητα θωρῶ,
τὸν ἄνθρωπο, τὴν πλάση, τἀστέρια, τὸν καιρό.
…
Αὐτὰ δὲ θὰ κλειστοῦνε ποτέ, δὲ θὰ χαθοῦν,
ἐλεύθερα μιὰ μέρα γοργὰ θὰ φτερωθοῦν.
Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου, τὰ μάτια τὰ θεϊκά,
ποὺ μέσα μου ἀνοιγμένα τὰ νοιώθω μυστικά,
ψηλότερ’ ἀπ’ τἀστέρια, στὸν ἕβδομο οὐρανό
θὰ τἀνταμώσουν πάλι τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό!
Κωστής Παλαμάς
έργο εξωφύλλου από: Νικολίτσα Βορηά, 17 ετών